Na die aanhouding, angs, lo stres – wanneer nie die werklike gevolge van die siekte nie – hierdie tydperk wat deur die tirannie van COVID-19 bepaal word, leer ons nuwe dinge oor die wêreld, op die samelewing, op onsself. 'n Volte positief, ander kere minder, maar dit is ook 'n tyd van leer.
Ek wil nie meer oor die virus praat as wat reeds massief gedoen word nie, oordrewe, desperaat en twyfelagtig. Maar ek moet dit noem en daaraan vat, perché die sluiting van die aktiwiteite wat deur die regering voorgeskryf word, het gevolge nie net op die ekonomie gehad nie, maar ook op die omgewing soos reeds uitgelig deur baie pers (bv hierdie artikel op ilPost) of meer eenvoudig deur baie mense opgespoor. Dit Een, dit is byvoorbeeld wat my vriendin Silvia in hierdie twiet uitwys, skrywer van “Die dag eet die nag” een van die interessantste romans van die oomblik:
Soos verwag – maar nooit as vanselfsprekend aanvaar nie – na 'n paar dae van lockdown, die lug in die Po-vallei is skoner. En dit is nie net 'n gevoel nie. Om dit te bevestig is ook die ESA (Europese Ruimte-agentskap), die Europese ruimte-agentskap wat die situasie vanaf die bopunt van sy satelliet afgeneem het. Dit is die foto wat in Januarie geneem is:
Terwyl dit die een is wat laaste geneem is 11 Maart:
Om streng te wees, kan jy nie hierdie beelde neem sonder om 'n oorweging by te voeg nie: die besigheidsblok het nie alleen opgetree nie. Gunstige weerstoestande soos 'n mate van neerslag en wind het ook tussen die twee beelde voorgekom. Hierdie bewustheid doen egter nie afbreuk aan wat daar is vir almal om te sien nie, van Milaan na Venesië na Turyn.
As ons blaai Twitter die Instagram ons kan die verbasing lees van diegene wat vind dat hulle hul stad heeltemal anders sien: skoner en meer asemhaalbaar.
Steek net jou neus by die venster uit – ook omdat ek jou daaraan herinner dat JY TUIS BLY! – om minder swaar lug te voel. Om nie eers te praat van die geraas.
Ek woon 'n entjie van die A4 af en ten spyte van die versperrings is daar altyd die agtergrond van die voertuiggang. Verdraaglik, maar daar is. In die dae, veral in die aand, daar is 'n stilte wat my in ongeloof op die balkon gelaat het met my ore gespanne.
Diegene wat in die stad woon, sukkel om dit te herken. Geen chaos meer nie, geluide, rook.
Dit is moeilik om nie nou te erken dat vervoerbesoedeling bestaan nie, c’è. Dit sal al hoe moeiliker wees om te redeneer dat die enigste oorsake van besoedeling industriële produksie of verhitting is. Individuele vervoer speel ook sy rol en is nou onder almal se neus.
Dit is die effekte wat ons kan verkry met die oorgang nie net na elektries nie, maar na 'n meer bewuste mobiliteit en volwasse. Met meer versigtige gebruik van die motor, met 'n groter gebruik van ligte voertuie soos motorfietse en fietse en openbare vervoer.
Omdat die koronavirus 'n tydelike noodgeval is, maar die omgewingskrisis is nie en moet dadelik aangespreek word nie. Die feit dat 'n virus wat die lugweë aanval het, dit blyk, groter sukses juis in gebiede waar die lug meer besoedel is, glo ek dit kan enigeen tot maklike gevolgtrekkings lei.
Droom? Utopie? Ek hoop dat baie na die koronavirusnood sal onthou hoe ons stede en ons vlaktes in hierdie dae van kwarantyn is.
